/македонски подолу/
Creative Crossroads – Life Long Burning/ Art, Politics, Institution, Body – APIB
“Dance till the new dawn“ Dance Research & Resistance Project, a collaboration project by
Bojan Đorđev, Siniša Ilić, Igor Koruga, Mirjana Dragosavljević and Marijana Cvetković
June-August 2021
Belgrade, Serbija
Illustration by Siniša Ilić, drawing on paper 2020, detail of a mosaic study by Miloš Gvozdenović from 1969.
The remote residency “Dance till the new dawn“ – Dance Research & Resistance Project, taking place between June and August 2021 in Belgrade, is a collaboration project developed as part of Lokomotiva’s Art, Politics, Institution, Body program, within the Creative Crossroads program of the Life Long Burning Project.
The project’s starting point is in the iconic images of Yugoslav partisan dancer Marta Paulin–Brina, dancing in front of thousands of partisan men and women during WWII in Yugoslavia. In her later diary, she described these events as reinvention of a new art practice in the new social conditions. Her dance was supposed to become part of the people’s struggle, as well as a practice acquired as a right and accessed by this collective subjectivity.
Starting from this note, the research will unfold in the following directions:
– reviewing and bringing forward diverse knowledge related to the guerrilla/partisan struggles of the 20th century, as a powerful way of antifascist and anti-imperialist struggle,
– using the partisan logic of ideological precision that enables navigation and orientation in the public (political) space, dominated by neoliberal policies,
– working on political literacy as the main weapon for the struggle where one can assess the adversary and choose the battles.
This is a cross-disciplinary project that employs knowledge and capacities of performing arts and choreography, visual arts and photography, humanistic disciplines and contemporary critical theory.
It will bring forward texts, performances, installations, publications and workshops around topics such as collective dance practices, amateurism, dance as resistance, with case studies from Yugoslavia, Europe and the USA.
The residential research deals with topics including Yugoslavian partisans and artists, amateurism, anti-fascist and anti-colonial movements, collectivism in dance and performance as resistance.
The hybrid project will result in one text and a few self-interviews of the members of the group.
About the research and the artists
The thematic framework and the main questions that this research has raised are: who does have the right to art? to whom does it belong? who does it need it?. Not giving up the fight for emancipation means not giving up the idea that art should be accessible and acceptable to everyone, regardless of class, race, gender, etc. The research follows historical moments which have been very important for the struggle against the commodification of art, with a special focus on dance and performing arts. We understand the role and position of dance as a metaphor of a society that always shifts between shaping the individual and structuring an organized society, the whole. For that reason, our research group decided on a format of autonomous units that can modularly fit into a performative installation, performances, exhibition, online formats and printed materials. This collective research takes place through working sessions in which the analysis of the framework is constantly repeated, avoiding inertia, but producing critical thinking.
In her research, Mirjana Dragosavljević uses the medium of comics, a combination of image and text, a format that is adapted to the dominant consumption of content through social networks and meme culture. The content of the research moves through the history of dance and in the same time through the history of revolutions, two major themes that meet in the historical dance solo of Slovenian dancer Marta Paulin Brina, which she performed for the partisan fighters of the Rab Brigade, immortalized by the iconic photo of Jože Petek in 1943 when we talk about partisan choreography. Another important hero of this comic is George Skrigin, a ballet dancer who photographed people and landscapes of the World War II, offering us documentation of war choreography and scenography in which the landscape has a dominant position.
Mirjana Dragosavljević is an art historian and curator; graduated from the Department of Art History at the Faculty of Philosophy in Belgrade. She publishes in various art magazines, online portals, publications. She worked as an expert associate at the Graphic Collective Gallery, Belgrade (2008-2010). She was a member of the curatorial collective Context Collective (2010-2013), Working Group Four Faces of Omarska (2010-2016). She is the curator of the exhibition “Art is important, but art is not enough.”, Center for Contemporary Arts Celje, Slovenia (2016); “Silence is deafness here”, Cultural Center of Belgrade, Belgrade, Serbia (2019); “Silence is Deafness”, Pogon Jedinstvo & 60 90 Platform for Contemporary Art, Zagreb, Croatia; “Ideas” Maja Hodošček, Belgrade Youth Center Gallery, Serbia (2020); “Where does the future begin?” ULUS Spring Exhibition, Cvijeta Zuzorić Pavilion, Belgrade, Serbia (2020); “If the day had been longer”, Art55 Gallery, Niš, Serbia (2020). Together with other members of the Stanica Servis za savremeni ples, she is the curator of the Condens Festival of Contemporary Dance and Performance (since 2016). Together with Milutin Dapcević, Dusica Drazić, Selena Orb, Vladimir Pejković, Katarina Popović, Tanja Sljivar and Igor Vasiljev, she is part of the author team of the national exhibition of Serbia called Works on Stage exhibited at the Prague Quadrennial of Stage Design and Stage Space 2019 (curators: Maja Mirković , Siniša Ilić and Bojan Đorđev, a member of the editorial board of the Mašina portal (since 2014) and the Stanica Servis za savremeni ples collective (since 2016), she has the status of an independent art historian through the ULUPUDS Association. critics, Serbia – AICA.
Bojan Djordjev’s research is heading towards studying the relations and friction of the terms “people’s”, “national”, “popular”, “populist”, “folklore” and “avant-garde” on the examples of communist art from the middle of the twentieth century, namely American engaged folk songs, New York leftist women choreographers and partisan and revolutionary art of Yugoslavia, especially partisan poetry. It is the People’s Liberation Struggle that is seen as a potential place where these terms intersect, that is, art that emerges as an integral part of the anti-fascist struggle. The research will result in a performative itinerary through the theses on similarity and conflict of these terms by performance of three poems: Rimbaud’s “Sleeper in the Valley” (1870) and its partisan version from the Sutjeska battle – Vešović’s “Sleeper” (1943) and American “Beloved Comrade” (1944) by Lewis Allen.
Bojan Djordjev is performance maker from Belgrade, educated in theatre and art theory in Belgrade at Faculty of Drama/University of Arts and Amsterdam at DasArts. Apart from Belgrade, his works have been shown in Berlin, Brussels, Amsterdam, New York, Shanghai, Vienna, Zurich, Zagreb, Rijeka, Ljubljana… Directing credits include performances based on: H. Guibert, E. Jelinek, J. Joyce, G. Ferčec, I. Sajko, and three operas including Les enfants terribles by J. Cocteau/P. Glass. He is a member of editorial collective and co-founder of TkH (Walking Theory) platform and Journal for Performing Arts Theory. As an artist he is interested in using theatre as a place for collective thinking, a machine for processing complicated discoursive propositions such as economy, art history, politics and critical theory. His recent works revolve around finding artistic and theatrical public formats for Marxist thought as well as research into artistic heritage of the Left in Yugoslavia and elsewhere.
Siniša Ilić’s artistic research relies on interpretations of the historical mosaic placed in 1969 in the foyer of the Cultural Center in Novi Pazar (South-West Serbia), through collages, photographs, textile prints or interventions indoors or outdoors. The produced works of art can be exhibited on stage, in a gallery or exterior – similar to the history of the mosaic technique itself – from the ancient mosaics to those in socialist realism style. Whether as a work of art or an intervention in space, it is a translation of a reflection on the dramaturgy of the image that builds the initial mosaic. The author of the original mosaic, Miloš Gvozdenović, using narrative figurative images, depicts the society as a panorama – which can be understood as a society of well-being and social protection – a welfare society. Such a projection of society is what the research deals with in the context of today and its social choreographies, practices, frictions. Rhythm, presentation and narrative are choreographed and compositionally balanced – they range from ethnographic depictions of customs, struggle, urbanization and modernization, industrial – textile production, sports, culminating in the scene of dance i.e. culture. Although the research and reading of this painting, a frieze made in pieces of stone, rely on thinking about the politics and ideology of the time in which it was created and the prism through which we look at it today, what makes its composition special is the emphasis on the physical, ritual, sensual, passionate and elusive, which eludes the analytical view.
Siniša Ilić (b.1977 Belgrade), is a visual artist, also working in the field of performance art. His work includes drawing, painting, installation, video аnd artist books. Ilić’s practice addresses social phenomena and mechanisms, exploring forms of labour, tension, social violence and states of uncertainty. Ilić collaborates with other artists and authors, on a range of collaborative projects. He is a co-founder of TkH (Walking Theory 2000-2017) art and theory platform from Belgrade. He showed his works at: On the Shoulders of Fallen Giants, 2 Industrial biennial, Rijeka, My Sweet Little Lamb and Gallery Nova, Zagreb, Apoteka Gallery, Vodnjan, Belgrade Cultural Centre, October Salon, Museum of Contemporary Arts, Belgrade; Georges Pompidou Center, Kadist Art Foundation, Paris; Tate Modern, galleries Calvert 22 and Forham London; Ural biennial, Yekaterinburg, Lofoten festival, Norway; Museum of Contemporary Arts, Mestni Muzej and Moderna Galerija, Ljubljana; Open Space, Vienna; DEPO, Istanbul; Arsenal Gallery, Bialystok; Tennis Palace Museum, Helsinki.
http://sinisailic.blogspot.com
Bojan Djordjev and Siniša Ilić collaborated on various artistic and research projects for over 20 years. Among others: leading a Working group K in Summercamp as a part of WienWoche Festival, Vienna, in 2018 and together with Maja Mirković, co-curated Scene Work Ahead, Serbian Exhibition at Prague Quadrennial of Performance Design and Space, 2019.
Igor Koruga focuses his research on the artistic and pedagogical practices of the founders of modern dance in Serbia, Maga Magazinović and Lujo Davičo, during the period from 1930 to 1945. Examining their work in mediating modern / expressive dance (Ausdrucktanz) of their teachers Mary Wigman, Isidora Duncan and Rudolf Laban, in the local scene, the research also questions the socio-cultural and political positioning of Magazinović and Davičo between the right, nationalist and fascist, on one side, and leftist and communist ideology of the time, on the other side, that is, in terms of dance, between the so-called abstract, modern, concert, bourgeois dance, and, workers’, partisan, national liberation, revolutionary dance. By comparative analysis of theoretical discourses and archival material about political positions of modern dance in the contexts of Germany, America and Serbia, the research examines several topics from today’s perspective: mechanisms of establishing and transgenerational maintenance of discourses on modern / contemporary dance as a technological tool for shaping of the social body, that have to this day established themselves within the dominant local policies of state cultural institutions; mechanisms of canonization and institutionalization within the world of (dance) art – what we define as (dance) art, who has the right to (dance) art, as well as where the marginal phenomena in the local dance / art genealogy end; the question of revolutionary assassination as a form of artistic practice and cultural-political resistance to the dominant ideological matrices. Artistic research will be shaped through the dramatization of concepts and information from the life and work of Davičo and Magazinović in a short format of TikTok video, as a current form of digital and online distribution of knowledge.
Igor Koruga (1985) is a freelance artist working within contemporary dance and choreography. He graduated in M.A. studies in anthropology at the University of Belgrade and in Solo/Dance/Authorship studies at Universitat der Kunste/HZT in Berlin. As a dancer, choreographer, and dramaturge, Koruga has collaborated with various artists (Ezster Salamon, Christine de Smedt, Anna Koch, Jeremy Wade, Willy Prager, Sonja Pregrad, Ana Dubljević, Maja Pelević, Olga Dimitrijević) and with different theatre and cultural institutions (BITEF Theatre, Belgrade; Dansens Hus, Stockholm; Weld cultural centre, Stockholm; TanzFabrik, Uferstudios and HAU in Berlin, Rosas/Parts, Brussels, etc.). Koruga is a member of Station Service for contemporary dance (Belgrade) and a member of Association of Ballet dancers in Serbia. He is also an active member of the regional Nomad Dance Academy network in the Balkans. He lives in Belgrade.
Marijana Cvetković focuses her research on the choreography for the workers’ chorals in the 1930s in Yugoslavia and the role of dance and choreography in the cultural agenda of the communist forces of the time. She will trace the examples of the use of choreographed choral performances that were organized far from the official censorship and that were the medium of resistance against the fachism. The research discovers the work of the communist and anti-fachist artist Lujo Davičo and his work with the workers’ choral in Belgrade and the contemporary perspectives on this work, the hidden histories and different interpretations. It will be further used for the performative situations within the large project.
Marijana Cvetković е cultural producer, curator, researcher, pedagogue, activist. Co-founder of Station Service for contemporary dance and the Balkan platform Nomad Dance Academy. Cultural activist at the independent cultural scenes of Belgrade and Serbia, co-founder of associations other scene and Association of Independent Cultural Scene of Serbia.
Actively participate in the initiatives Cultural Center Magacin, zajedničko.org (platform for theory and practice of the commons), independent dance scene in Belgrade and Nomad Dance Academy – Balkan dance platform.
She published several dozens of critical texts, edited 6 books in Serbo-Croatian, English and French, held workshops, keynote speeches, participated in various international conferences and managed many national and international cooperation projects.
*****
“Dance till the new dawn“ – Dance Research & Resistance Project is part of program “Art, Politics, Institution, Body” /APIB/- a discursive and artistic program which allows for understanding and development of theatre, dance and performance as a socio-politically relevant art forms which include and research relevant socio-cultural, political themes and aspects of living. APIB consists of a discursive program of lectures, discussions, presentations, workshops, as well as artistic program of work in process, research presentations, laboratories and performances, and often includes involvement of local, regional and international collaborators.
The research is part of Lokomotiva’s Art, Politics, Institution, Body program of Lokomotiva and implemented within the Creative Crossroads program of the Brain Store Project, Sofia, and the European network Life Long Burning.
It is supported by Creative Europe, the Ministry of Culture of the Republic of North Macedonia and the City of Skopje.
/македонски
Creative Crossroads – Life Long Burning/ Уметност, политика, институција, тело – УПИТ/ Резиденција
„Танцувај до новата зора“ – танцово истражување, проект на отпор и соработка, со
Бојан Ѓорѓев, Синиша Илиќ, Игор Коруга, Мирјана Драгосављевиќ и Маријана Цветковиќ.
Јуни-август 2021 година
Белград, Србија
Илустрација на Синиша Илиќ, цртеж на хартија 2020 година, детали oд мозаична студија на Милош Гвозденовиќ, од 1969 година.
Резидентниот престој во рамки на проектот Танцувај до новата зора/Dance till the new dawn – Tанцово истражување, кој се одржува помеѓу јуни и август 2021 година во Белград, е проект на отпор и соработка на уметници и истражувачи во рамки на програмата на Локомотива „Уметност, политика, институција, тело“ и програмата Creative Crossroads на европската мрежа Life Long Burning.
Почетната точка на проектот е во иконските слики на југословенската, партизанска, танцова уметница Марта Паулин – Брина, која танцува пред илјадници мажи и жени партизани за време на Втората светска војна во Југославија. Во нејзиниот подоцнежен дневник, таа ги опишала овие настани како повторно откривање на нова уметничка практика во новите социјални услови; нејзиниот танц требало да стане дел од борбата на народот, но и практика што била добиена како право и да биде достапен до оваа колективна субјективност.
Поаѓајќи од оваа белешка, ова истражување ќе се одвива во следниве насоки:
– прегледување и изнесување на различни знаења што се поврзани со герилските/партизанските борби на 20-от век како моќен начин на антифашистичка и анти-империјалистичка борба,
– користење на партизанска логика на идеолошка прецизност што овозможува навигација и ориентација во јавниот (политички) простор, во кој доминираат неолибералните политики,
– работа на политичка писменост како главно оружје за борбата каде што може да се оцени противникот и да се изберат битките.
Ова е меѓудисциплински проект кој вклучува капацитети и знаења поврзани со изведувачките уметности и кореографијата, визуелните уметности и фотографијата, хуманистичките дисциплини и современата критичка теорија.
Проектот ќе донесе текстови, претстави, инсталации, публикации и работилници околу теми како на пример колективни танцови практики, аматеризам, танцот како отпор, со студии на случаи од регионите на Југославија, Европа и САД.
Резиденцијалното истражување вклучува теми за југословенските партизани и уметници, аматеризмот, антифашистички и антиколонијални движења, колективизам во танцот и изведбата како отпор.
Хибридниот проект ќе резултира со еден текст и неколку само-интервјуа на членовите на групата.
За истражувањето и уметниците
Тематската рамка и главните прашања што ги поставува ова истражување се: кој има право на уметност? на кого припаѓа? кому му треба? Упорноста во борбата за еманципација значи оддуршување на идејата дека уметноста треба да биде достапна и прифатлива за секого, без оглед на класата, расата, полот, итн. Истражувањето следи историски моменти кои биле многу важни за борбата против комодификацијата на уметноста, со посебен фокус на танцот и изведувачките уметности. Ја разбираме улогата и позицијата на танцот како метафора на општеството кое секогаш се префрла помеѓу обликување на индивидуата и структурирање на организираното општество, како една целина. Од таа причина, истражувачката група одлучила за формат на автономни единици кои можат модуларно да се вклопат во перформативна инсталација, перформанси, изложба, онлајн формати и печатени материјали. Ова колективно истражување се одвива преку работни сесии во кои постојано се повторува анализата на рамката, во обид да избегне инерција, создава критичко размислување.
Истражувањето на Бојан Ѓорѓев е насочено кон проучување на односите и судирите на термините „народни“, „национални“, „популарни“, „популистички“, „фолклорни“ и „авангардни“ врз примерите на комунистичката уметност од средината на дваесеттиот век, поточно американски ангажирани народни песни, Њујоршки левичарки кореографки и партизанската и револуционерна уметност на Југославија, особено партизанската поезија. Народноослободителната борба се гледа како потенцијално место каде што овие термини се вкрстуваат, односно уметноста што се појавува како составен дел на антифашистичката борба. Истражувањето ќе резултира со перформативна маршрута низ тезите за сличноста и конфликтот на овие термини со изведба на три песни: Рембо „Заспаниот во долината“ (1870) и неговата партизанска верзија од битката на Сутјеска – „Заспаниот“ на Вешовиќ (1943) и американски „Возљубен другар“ (1944) од Луис Ален.
Бојан Ѓорѓев е креатор на перформанси од Белград, завршил театар и теорија на уметност во Белград на Факултетот за драма/Универзитетот за уметности и DasArts во Амстердам. Освен во Белград, неговите дела се прикажани во Берлин, Брисел, Амстердам, Њујорк, Шангај, Виена, Цирих, Загреб, Риека, Љубљана… Режисерските кредити вклучуваат настапи базирани на: Х. Гиберт, Е. Јелинек, Ј. Џојс, Г. Ферчец, И. Сајко и три опери, вклучувајќи ги и Ужасни деца од J. Кокто/П. Глас.
Тој е член на уредувачкиот колектив и ко-основач на платформата TkH (Теорија која оди) и Весникот за теорија на изведувачки уметности. Како уметник, тој е заинтересиран да го користи театарот како место за колективно размислување, машина за обработка на комплицирани дискурзивни предлози како економија, историја на уметност, политика и критичка теорија. Неговите неодамнешни дела се движат околу пронаоѓање уметнички и театарски јавни формати за марксистичката мисла, како и истражување на уметничкото наследство на Левицата во Југославија и на други места.
Уметничкото истражување на Синиша Илиќ е изразено преку колажи, фотографии, текстилни отпечатоци, интервенции во затворен простор или на отворено, мотивирани од историскиот мозаик од 1969 година поставен во фоајето на Центарот за култура во Нови Пазар (Југо-Западна Србија). Создадените уметнички дела и интерпретации можат да бидат изложени на сцена, во галерија или надворешен простор – слично на историјата на самата техника на мозаик – од античките мозаици до оние во стилот на социјалистичкиот реализам. Дали уметничкото дело или интервенцијата во просторот, ја пренесува или само одраз на драматургијата на сликата од која бил играден самиот мозаик. Милош Гвозденовиќ, авторот на оригиналниот мозаик, користел наративни фигуративни слики, прикажувајќи го општеството како панорама – која може да биде сфатена како општество на благосостојба и социјална заштита – социјално општество. Таквата проекција на општеството е основата на ова истражување во контекст на денешницата и неговите социјални кореографии, практики, судири. Ритамот, презентацијата и нарацијата се кореографирани и композициски избалансирани – тие се движат од етнографски прикази на обичаи, борба, урбанизација и модернизација, индустриско – текстилно производство, спорт, кои кулминираат во сцената на танцот, односно културата. Иако истражувањето и читањето на оваа слика, фризот е направен во парчиња камен, се потпира на политичкото и идеолошкото размислување на времето во кое е создадена и за призмата низ која денес ја гледаме, она што го прави неговиот состав посебен е избегнувањето на аналитичкото гледиште и акцентот на физичкото, ритуалното, сензуалното, страсното и неостварливото.
Синиша Илиќ (р. 1977 година, Белград) е визуелен уметник, кој работи и во областа на изведувачката уметност. Неговата работа вклучува цртање, сликање, инсталација, видео и уметнички книги. Практиката на Илиќ се однесува на социјалните феномени и механизми, истражувајќи ги формите на трудот, напнатоста, социјално насилство и состојби на несигурност. Илиќ соработува со други уметници и автори, на голем број проекти за соработка. Тој е ко-основач на платформата за уметност и теорија TkH (Теорија кој оди 2000-2017) од Белград. Ги прикажал своите дела на: На рамениците на паднатите џинови, 2 индустриско биенале, Риека, Моето слатко јагне и галерија Нова, Загреб, Галерија Апотека, Водњан, Центар за култура во Белград, Октомвриски салон, Музеј за современи уметности, Белград; Центар orорж Помпиду, Кадистичка уметничка фондација, Париз; Тејт Модерн, галериите Калвер 22 и Форхам Лондон; Урал Биенале, Екатеринбург, фестивалот Лофотен, Норвешка; Музеј за современи уметности, Месни Музеј и Модерна Галерија, Љубљана; Отворен простор, Виена; ДЕПО, Истанбул; Галерија Арсенал, Бјалисток; Музеј на тениска палата, Хелсинки.
http://sinisailic.blogspot.com
Бојан Ѓорѓев и Синиша Илиќ соработувале на различни уметнички и истражувачки проекти над 20 години. Меѓу другите: водење на Работна група К во Летниот камп како дел од фестивалот WienWoche, Виена, во 2018 година и заедно со Маја Мирковиќ, ко-куратор на Сцената работи напред, Српската изложба на Прашкото квадриниале дело на изведбен дизајн, 2019 година.
Во своето истражување, Мирјана Драгосављевиќ го користи стрипот како медиум на комбинација на слика и текст, формат прилагоден на доминантната потрошувачка на содржините преку социјалните мрежи и меме-културата. Содржината на истражувањето се движи низ историјата на танцот и во исто време низ историјата на револуциите, две главни теми и херои што се среќаваат се партизанската кореографија на историското танцово соло на словенечката танцова уметница Марта Паулин Брина, што го извела за партизаните од Рабската бригада, овековечена со иконската фотографија на Јоже Петек во 1943 година. Друг важен херој на овој стрип е Џорџ Скригин, балетан кој фотографирал луѓе и пејзажи од Втората светска војна, создавајќи документација за воената кореографија и сценографија во која пејзажот има доминантна позиција.
Мирјана Драгосављевиќ (1984, Копривница, Југославија) кураторка и теоретичарка на уметност; Магистерка по историја на уметност, на Филозофски факултет, при Универзитет во Белград, Србија. Учествувала на бројни групни изложби, конференции, симпозиуми и програми од областа на современата уметничка продукција во регионот и пошироко. Објавува дела во различни уметнички списанија, публикации и онлајн портали. Работи во областа на современата уметничка пракса со фокус на теми како што се колективна работа, услови за производство во современа уметност и култура, јавен простор итн. Работела во галеријата Графички колектив (2008-2010). Била член на кураторскиот колектив Контекст колектив (2010-2013) и Работната група Четири лица на Омарска (2010-2016). Кураторка е на изложбите „Уметноста е важна, но уметноста не е доволна“, Центар за современа уметност во Целје, Словенија (2016), „Тука тишината е глувост“, Културен центар во Белград, Белград, Србија (2019), „Тишината е глувост тука “, Погон Јединство, Загреб, Хрватска. Заедно со Милутин Дапчевиќ, Душица Драчиќ, Селена Орб, Владимир Пејковиќ, Катарина Поповиќ, Тања Шjивар и Игор Васиjeев беше член на тимот на српскиот павилјон насловен „Самообразование: Работи на сцената напред“ на Прашкиот квадренцијал на изведба и изведба , Прага, Чешка (куратори: Маја Мирковиќ, Бојан Đорчев, Синиша Илиќ). Работи и на порталот Мачина и Станица сервис за современ танц во Белград. Коосновач на Здружението БРИНА, Белград.
Игор Коруга го фокусира своето истражување на уметничките и педагошките практики на основачите на модерниот танц во Србија, Мага Магазиновиќ и Лујо Давичо, во периодот од 1930 до 1945 година. Испитувајќи ја нивната работа во однос на модерниот/ експресивен танц (Ausdrucktanz) на нивните учители Марија Вигман, Исидора Данкан и Рудолф Лабан, во локалната сцена го доведува во прашање социо-културното и политичкото позиционирање на Магазиновиќ и Давичо помеѓу националистичката и фашистичката десница, од една страна, и комунистичката, левичарска идеологија од тоа време, од друга страна, односно, во однос на танцот, помеѓу таканаречениот апстрактен, модерен, концертен, буржоаски танц и работничкиот, партиски, национално ослободителен, револуционерен танц. Со компаративна анализа на теоретски дискурси и архивски материјали за политичките позиции на модерниот танц во контекстите на Германија, Америка и Србија, истражувањето испитува неколку теми на денешната перспектива: механизми за воспоставување и повеќе генерациско одржување на дискурсите за модерниот / современиот танц како технолошка алатка за формирање на општественото тело, кој до ден-денес се етаблира во рамките на доминантните локални политики на државните културни институции; механизми за канонизација и институционализација во светот на (танцовата) уметност – она што ние го дефинираме како (танцовата) уметност, кој има право на (танцова) уметност, како и каде завршуваат маргиналните појави во локалниот танц / уметничка генеалогија; прашањето за револуционерниот атентат како форма на уметничка практика и културно-политички отпор кон доминантните идеолошки матрици. Уметничкото истражување е обликувано преку драматизирање на концептите и информациите од животот и делото на Давичо и Магазиновиќ, како кратко Тикток видео, тековен формат на дигитална и онлајн дистрибуција на знаење.
Игор Коруга (1985) е слободен уметник активен во полето на современиот танц и современа кореографија. Тој ги завршува магистерските студии по антропологија Универзитетот во Белград и во соло танц/авторство, на Универзитетот за уметности и HZT во Берлин. Како танцов уметник, кореограф и драматург, Коруга има соработувано со различни уметници (Езстер Саламон, Кристин де Смед, Ана Кох, remереми Вејд, Вили Прагер, Соња Преград, Ана Дубљeвиќ, Маја Пелевиќ, Олга Димитријевиќ) и со различни театарски и културни култури институции (Театар БИТЕФ, Белград; Дансенс Хус, Стокхолм; Културен центар Велд, Стокхолм; Танц Фабрик, Уфертудиос и ХАУ во Берлин, Росас/Партес, Брисел, итн.). Коруга е член на Станица сервис за современ танц (Белград) и член на Здружението на балетски танчери во Србија. Тој е исто така активен член на регионалната мрежа Номад танц академија на Балканот. Живее во Белград.
Маријана Цветковиќ го фокусира своето кореографско истражување на работничките хорови во 1930-тите години во Југославија и улогата на танцот и кореографијата во културната агенда на тогашните комунистички сили. Таа ги следи примерите на употреба на кореографски хорски претстави како медиум на отпор против фашизмот организирани далеку од официјалната можност за цензура. Истражувањето ја открива работата на комунистичкиот и антифашистички уметник Лујо Давичо и неговата работа со работничкиот хор во Белград и современите перспективи на ова дело, скриени истории и различните толкувања кои понатаму ќе бидат користени за перформативни ситуации во рамките на проширување на проектот.
Маријана Цветковиќ е културна продуцентка, кураторка, истражувачка, педагог, активистка. Коосновачка на Станица за современ танц и балканската платформа Номад танц академија. Таа е културна активистка на независните културни сцени во Белград и Србија, ко-основачка на здруженијата од Друга сцена и Здружение на независна културна сцена на Србија.
Активно учествува во иницијативите Културен центар Магацин, zajedničko.org (платформа за теорија и практика на заедницата), независна танцова сцена во Белград и Номад танц академија – балканска танцова платформа.
Објавила неколку десетици критички текстови, уредила шест книги на српско-хрватски, англиски и француски јазик, одржува работилници, јавни говори, учествувала на разни меѓународни конференции и водела многу проекти за национална и меѓународна соработка.
*****
Танцувај до новата зора – танцово истражување, проект на отпор и соработка, е дел од програмата Уметност, политика, институција, тело на Локомотива реализирана во рамките на програмата Creative Crossroads на проектот Brain Store, Софија, и европската мрежа Life Long Burning.
„Уметност, Политика, Институција, Тело“ /УПИТ/ – дискурзивна и уметничка програма што овозможува разбирање и развој на театарот, танцот и изведбата како социо-политички релевантни уметнички форми кои вклучуваат и истражуваат релевантни социо-културни и политички теми, како и аспекти на живеење. УПИТ се состои од дискурзивна програма на предавања, дискусии, презентации, работилници, уметничка програма за работа во тек, истражувачки презентации, лаборатории и перформанси, како и учество на локални, регионални и меѓународни соработници.
Кураторка на тимот на Локомотива / УПИТ е Билјана Тануровска-Ќулавковски, а координаторка е Зорица Зафировска. Проектна менаџерка е Благица Петровска, администраторка е Ѓурѓица Христова, адизајн Јана Ацевска.
Поддржанa од Програмата на Креативна Европа на Европската Унија, Министерство за култура на Република Северна Македонија и Град Скопје.
